door een oudere vrijmetselaar voor een jonge vrijmetselaar
Iedereen kan uit de mystieke riten en verheven symbolen van de vrijmetselarij waardevolle wijsheden putten. Ja, ook jij mijn moderne jonge vriend. Maar de interpretatie van deze wijsheden, die kan als een grillige wind variëren, wispelturig en ongrijpbaar, voor iedere ziel anders. Elk individu, elk uniek wezen, wandelt in het labyrint van zijn eigen levenspad.
En wat de vrijmetselarij ons daarbij schenkt, zijn geen dwingende geboden, maar eerder zachte aanmoedigingen, een warme hand op de schouder terwijl je je eigen weg ontdekt. Deze weg, deze kronkelige reis door het leven, is uniek voor elk individu en onttrekt zich aan voorspelling, blijft verborgen voor de alziende blik van de waarzeggers. Het is aan jou, en aan jou alleen, om dit pad te betreden, te verkennen, te omarmen.
Daarom, waarde vriend, heb ik nu een bescheiden verzoek aan je, een gedachte-experiment, zo je wilt:
Zou je vanavond weer eens de tijd willen nemen om te reflecteren op de dag die ten einde loopt? Wat heb je vandaag gedaan waarop je met trots kunt terugblikken? Welke daad zou de weerspiegeling van je ziel, hij die je vanavond aankijkt terwijl je je tanden poetst, met een instemmende glimlach begroeten? Wel?
Als extra bron van inspiratie, wil ik graag iets met je delen uit de poëzie van Peter Dale Wimbrow, het gedicht dat ons allen confronteert met die ‘man in de spiegel’:
| The man in the glass | |
| When you get what you want in your struggle for self For it isn’t your father, or mother, or wife For he’s with you, clear to the end You may fool the whole world down the pathway of years |